Dzisiejsza niedziela jest niezwykle wymowna, To niedziela Dobrego Pasterza. Rozpoczyna ona tydzień modlitw o powołania do kapłaństwa i szczególnego poświęcenia się Bogu w życiu zakonnym. Troska o to, by nie brakowało pracowników w winnicy oraz żniwiarzy na niwie pańskiej, jest powierzona modlitwie całego Ludu Bożego. Jest też wypełnieniem słów samego Chrystusa: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów”. Podkreślają one aktualną potrzebę ciągłej modlitwy o liczne i święte powołania do kapłaństwa i życia zakonnego. Wszystko to zbiega się z radosną okolicznością wyboru na Stolicę Apostolską następcy św. Piotra, papieża Leona XIV.

W swoim pierwszym przemówieniu Ojciec Święty zaapelował o jedność w Kościele, modlitwę za świat pogrążony w konfliktach i otwartość serca na potrzebujących. Podkreślił wagę dialogu, pokoju i odnowy duchowej, zachęcając wiernych do „odważnej wiary i wzajemnego wsparcia w trudnych czasach”. Wszystkie te wydarzenia rysują nam ciągle aktualną wizję Kościoła, który winien upodabniać się do Chrystusa Dobrego Pasterza. Znamy pewnie obraz przedstawiający Jezusa z laską pasterską w ręku, który puka do drzwi i czeka aż od środka zostaną otwarte, bo z zewnątrz nie mają klamki aby je można było otworzyć. Jezus czeka cierpliwie na zaproszenie. Bóg jest jedynym, który pragnie naszego szczęścia i to On gwarantuje nam pełną wolność. Dobry Pasterz „woła swoje owce po imieniu”. Nikt nie jest dla Boga anonimowy. Każdy jest chciany i kochany, nie tylko od momentu narodzin ale od poczęcia, nawet: „Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię”. Ta wzajemna znajomość Pasterza z owcami owocuje obustronną ufnością. Mają do siebie zaufanie tak wielkie, że owce postępują za Pasterzem, gdziekolwiek je prowadzi. Rodzi się więc pytanie, na które każda i każdy musi nieustannie odpowiadać a dziś w Niedzielę Dobrego Pasterza może ją właściwie zweryfikować.

Czy ufam, czy idę za głosem i czy wierzę że Jezus mnie odnajdzie gdy się zabłąkam. Czy wiem, że tylko z Nim i w „stadzie” Wspólnoty Kościoła jesteśmy w pełni bezpieczni. Modlitwa o powołania jest potrzebna również, by powołani byli ukształtowani na miarę Dobrego Pasterza i by byli mocnego, niezwyciężonego Ducha. Módlmy się więc z ufnością, by Boże dzieło formowało serca wielu powołanych, którzy będą służyć wszystkim wiernym w Kościele a ostatecznie i samemu Bogu.

Ks. Sylwester Szwajca CSMA – proboszcz.