10 lutego 2019 r. rozpoczęła się XVIII Kapituła Generalna Zgromadzenia Sióstr św. Michała Archanioła. To ważny moment w życiu michalitek. O szczegółach wydarzenia na łamach dwumiesięcznika „Któż jak Bóg” (1/2019) opowiadała s. Julia Szteliga, która 15 lutego została wybrana Matką Generalną.

Zbliżająca się Kapituła będzie czasem podsumowań i planów. Zacznijmy od spojrzenia wstecz. Jakie wydarzenia od ostatniej Kapituły uważa Siostra za ważne w historii Zgromadzenia?

Jednym z takich wydarzeń by- ło na pewno ukończenie pracy nad Positio o Współzałożycielce nasze- go Zgromadzenia, Służebnicy Bożej Matce Annie Kaworek. Positio zawiera biografię, opisuje duchowość, cnoty i kult naszej Matki. Zostało ono złożone w Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Watykanie, dzięki czemu proces kanonizacyjny znacznie postąpił do przodu. Naszą radością jest widoczny wzrost prywatnego kultu i zainteresowania postacią Matki Anny. Najpierw wśród nas samych, ale również wśród wiernych. Myślę, że jest to czas odkrywania na nowo jej osoby, bogactwa jej prostego życia oraz wierności powołaniu i charyzmatowi. Wiele osób przychodzi do jej sarkofagu i prosi o wstawiennictwo u Boga w trudnych sprawach rodzinnych i zdrowotnych. Młode małżonki, mające problemy z poczęciem nowego życia, proszą przy jej grobie o dar potomstwa i nowe dzieci przychodzą na świat.

W ubiegłym roku, z racji 80. rocznicy śmierci i 145. rocznicy urodzin Matki Anny, przeżywałyśmy w Zgromadzeniu jej Rok. Z tej też okazji, pośród innych ob- chodów, tegoroczna Olimpiada o Wielkich Polakach, organizowana w gimnazjach archidiecezji przemyskiej, poświęcona była również Matce Annie. Dzięki temu wielu młodych ludzi mogło spotkać się z posta- cią naszej Współzałożycielki.

Rok 2018 był też w naszych wspólnotach czasem wdzięczności za 90. roczni- cę zatwierdzenia naszego Zgromadzenia. Jest to dla nas szczególne wydarzenie z tego względu, że Matka Anna i nasze pierwsze siostry czekały na erygowanie ponad trzydzieści lat; w niepewności, ale z mocną nadzieją i wiarą, że Kościół uzna je za Zgromadzenie zakonne. Mówiąc o rocznicach, nie sposób nie wspomnieć o jubileuszu współpracy na- szego Zgromadzenia z zaprzyjaźnionymi rodzinami, które od 25 lat przyjmują do swoich domów na czas wakacji wychowanki z naszych placówek wychowawczych. Są to rodziny z Ropczyc i okolic, które dla naszych wychowanek otwierają nie tylko swoje domy, ale przede wszystkim serca. Ważnym wydarzeniem było dla nas również podjęcie nowej formy apostolstwa. Od czterech lat przy naszym Zgromadzeniu istnieje świecka Wspólnota Niewiast Mi-ka-El. Skupia ona kobiety, które, poznając nasz charyzmat w spotkaniach formacyjnych, uczestniczą w naszej anielskiej duchowości przez modlitwę uwielbienia i prośby. Obejmują nią nasze dzieła apostolskie, jak również intencje Kościoła i świata.

Zgromadzenie rozrasta się na cały świat…

Nasz Ojciec Założyciel powiedział, że jesteśmy nie tylko dla Polski, ale dla całej kuli ziemskiej. Bardzo śmiałe i odważne stwierdzenie, ale powoli dorastamy do niego. Posługujemy nie tylko w krajach Europy, ale również w Afryce i Ameryce Południowej. Cieszy nas rozwój naszych misji. Od ostatniej Kapituły powstały dwie nowe placówki w Kamerunie, gdzie prowadzimy prace wychowawcze w szkołach, przedszkolach i oratoriach, funkcjonują też ośrodki zdrowia. Przed dwoma laty rozpoczęłyśmy również pracę w Ñemby, w Paragwaju. Siostry podjęły tam posługę pracy z dziećmi w oratorium oraz formacji kandydatek, które zgłasza- ją się do naszego Zgromadzenia. Jest to nasza pierwsza placówka za Oceanem.

Cały czas za punkt odniesienia przyjmujemy sobie kolejne Kapituły Generalne Zgromadzenia. Czym więc właściwie jest Kapituła?

Kapituła Generalna to najwyższa kolegialna władza Zgromadzenia i bardzo ważne wydarzenie w życiu rodziny za- konnej. Inaczej mówiąc, jest to oficjalne zebranie sióstr delegatek, które podejmują istotne decyzje dotyczące przyszłości Zgromadzenia. Czas Kapituły jest cza- sem rozeznawania dróg, jakimi Bóg chce prowadzić nas w najbliższej przyszłości. Decyzje na Kapitule podejmowane są w sposób kolegialny, przez głosowanie.

Co ile lat zwoływana jest Kapituła?

Kapituła Generalna zwoływana jest co 6 lat i trwa z reguły około dwóch ty- godni. Czas jej trwania uzależniony jest od ilości i wagi spraw, które trzeba rozpatrzeć, przedyskutować i podjąć względem nich odpowiednie decyzje.

Gdzie Kapituła obraduje?

Kapituła Generalna obraduje w Miejscu Piastowym, w naszym domu macierzystym, a zarazem Domu Generalnym. Jest to dom, gdzie swoją siedzibę ma Przełożona Generalna i rada Zgromadzenia.

Ile sióstr uczestniczy w obradach?

Delegatki na Kapitułę wybierane są przez wszystkie siostry Zgromadzenia według proporcji: jedna delegatka na 10 sióstr Zgromadzenia. W zbliżającej się Kapitule uczestniczyć będzie 31 sióstr. Poza siostrami z wyboru uczestniczą w niej również siostry z urzędu, zgodnie z przepisami naszych konstytucji.

Jaki jest temat przewodni XVIII Kapituły?

Każda Kapituła na swoje motto i swój temat przewodni. Mottem zbliżającej się Kapituły Generalnej są słowa zaczerpnięte z księgi proroka Ezechiela: Dam wam ser- ce nowe i ducha nowego. Temat ten koresponduje z obecnym programem duszpasterskim w Polsce, który poświęcony jest Osobie Ducha Świętego. Słowa motta stanowią obietnicę otrzymania nowego serca i nowego Ducha. Na Kapitule chcemy się wsłuchiwać i zastanawiać, jakiej nowości Pan Bóg od nas oczekuje. A raczej po- wiedziałabym: jaką nowością chce nas Pan Bóg obdarować. Myślę, że ta nowość najpierw dotyczyć powinna naszego życia z Bogiem jako osób konsekrowanych. Najpierw jesteśmy osobami zakonnymi, oddanymi Panu Bogu, a dopiero później posyłane jesteśmy przez Zgromadzenie do pełnienia różnych posług.

Potrzebujemy nowego Ducha w tej nowej rzeczywistości, z jaką mamy teraz do czynienia w świecie, w Kościele. Bóg jest Bogiem wiernym, wiernym obietnicom, które daje. Tego doświadczały nasze siostry w całej historii naszego Zgromadzenia, tego również doświadczamy dzisiaj jako Zgromadzenie działające i posługujące w Kościele. Dlatego jestem przekonana, że XVIII Kapituła Generalna będzie czasem szczególnego działania Ducha Bożego, a z naszej strony uważnego wsłuchiwania się i otwierania, by otrzymać nowe serca, nową miłość, a także nowe spojrzenie na charyzmat i posłannictwo, jakie mamy spełniać w Kościele.

Jakie istotne dla Zgromadzenia kwestie będą przedmiotem rozmów?

Głównym zadaniem Kapituły Generalnej jest strzeżenie dziedzictwa i charyzmatu, jakie pozostawi- li nam Założyciel, bł. Ojciec Bronisław Markiewicz i Matka Współzałożycielka Anna Kaworek. Jest to czas nie tylko spoglądania do przodu, ale także sposobność, by ocenić to, co jest już za nami. Zadaniem Kapituły jest wszechstronne pochylenie się nad poziomem życia, naszą konsekracją, życiem we wspólnocie, formacją i realizacją charyzmatu poprzez prowadzone dzieła wychowawcze i apostolskie. Kapituła jest swoistym oddechem Zgromadzenia, czasem odświeżenia go i mobilizacją do ożywienia charyzmatu, odczytywania go w aktualnej rzeczywistości.

Istotnym zadaniem Kapituły jest również wybór nowej Przełożonej Generalnej i jej rady. Nowe władze Zgromadzenia będą kierować nim przez kolejne 6 lat i wcielać w życie postanowienia Kapituły dotyczące realizacji charyzmatu.

Jakie wyzwania stoją przed Zgromadzeniem Sióstr Michalitek w najbliższym czasie?

Pierwszym wyzwaniem, jakie stoi przed nami, jest pogłębienie naszej konsekracji, naszego charyzmatu uwielbienia Boga, życia w powściągliwości i pracy oraz posługi wychowawczej i apostolskiej wobec najuboższych dzieci i młodzieży. Od naszego bycia autentycznymi świadkami Jezusa, świadkami Boga, zależy w dużej mierze owocność naszej posługi. Najpierw musimy być, a dopiero potem posługiwać.

Jak wspomniałam, naszym charyzmatem jest służba dzieciom i młodzieży, tej najbiedniejszej. Przygotowując się do obrad Kapituły zadajemy sobie pytanie: kto dziś jest tym najbiedniejszym i potrzebującym? Jak dziś wygląda bieda? Jakie jest dzisiaj oblicze ubóstwa? I do- chodzimy do wniosku, że dzisiejsza bieda to niekoniecznie bieda materialna, choć i taka istnieje, spotykamy się z nią szczególnie posługując na misjach. W naszej Ojczyźnie i w krajach Europy widzimy, że ubóstwo to zagubienie ludzi, słabną- ca wiara, obojętność religijna, poczucie samotności, brak relacji międzyludzkich, wewnętrzna pustka, a co za tym idzie kult ciała, tego co zewnętrzne, zanik poczucia grzechu, życie chwilą, bez zobowiązań, problemy z autorytetem i poczuciem własnej tożsamości, a wreszcie zagubienie w świecie wirtualnym, które dotyka już dzieci. Z drugiej strony zauważamy, że ludzie odczuwają ogromny głód du- chowy, potrzebę miłości, potrzebę bliskości, tęsknotę za jednością, za poczuciem przynależności i bezpieczeństwa.

Są to nowe przestrzenie i pokłady ubóstwa, które wołają do nas, do naszego Zgromadzenia, o nowe formy posługi, wychowania, przekazywania wiary i towarzyszenia ludziom.

Aby sprostać tym nowym potrzebom, nowym wyzwaniom, potrzebujemy nowego Ducha, nowego serca, nowej pasji Ewangelii, by iść z nią do ludzi. Ponieważ zaś jesteśmy Zgromadzeniem, którego charyzmatem jest wychowywanie, istotnym wyzwaniem dla nas jest kwestia sposobu przekazywania prawdziwych wartości. Zadajemy sobie pytanie o to, jak dziś wychowywać młodego człowieka, jak mądrze stawiać mu wymagania, bo bez wymagań nie ma wychowania. Jak przekazywać i budzić wiarę w dzieciach, młodzieży, jak ocalić młodych ludzi od niszczącego wpływu obojętności na Boga?

Wyzwaniem stojącym przed nami jest zresztą nie tylko praca z dziećmi, ale z całymi rodzinami. Widzimy potrzebę pracy formacyjnej z rodzicami dzieci, które uczęszczają do naszych przedszkoli czy oratoriów.

Bliskie jest nam także niesienie po- mocy osobom uzależnionym oraz dręczonym przez złego ducha. Widzimy potrzebę towarzyszenia im, nie tylko przez modlitwę, co jest bardzo ważne, ale również przez obecność i konkretną pomoc, również materialną.

Wspomniała Siostra o wielu dziełach podejmowanych przez Zgromadzenie. Ile jest na całym świecie sióstr michalitek i gdzie posługują?

Nasze Zgromadzenie nie jest liczebnie duże, na całym świecie jest nas ok. 260, w tym 30 młodych sióstr, które odbywają formację, przygotowując się do złożenia ślubów zakonnych.

Poza Polską posługujemy w siedmiu krajach. Razem tworzymy 38 wspólnot zakonnych, z czego 27 w Polsce i 11 poza granicami naszej Ojczyzny – na Białorusi, Ukrainie, we Francji, Włoszech, w Niemczech, Kamerunie i Paragwaju.

Przy tak wielu zadaniach przydadzą się każde ręce do pracy. Czy wśród współczesnych dziewcząt widać zainteresowanie życiem zakonnym i czy przybywa powołań?

Sama stawiam sobie pytanie o to, czy młodzież interesuje się dziś życiem za- konnym, czy jest ono dla młodych ludzi wartościowe. A gdy szukam odpowiedzi, nasuwa mi się kolejne pytanie: „Na ile ludzie młodzi żyją dzisiaj wiarą?”. Dla pod- jęcia życia zakonnego, które jest owocem odpowiedzi na zaproszenie Pana Boga, podstawową sprawą jest wiara – wiara w Boga i zaufanie Mu. Jest to na pewno bardzo odważny krok, szczególnie dzisiaj. Propagowany w mediach styl życia – łatwego, pełnego dostatku, bez zobowiązań, bez trudu – nie ma nic wspólnego z prawdziwym życiem, które złączone jest z konkretnymi wymaganiami, z podejmowaniem obowiązków i wiernością temu, co się wybrało. Mimo to, Pan wybiera sobie młode dziewczęta, które zgłaszają się do naszego Zgromadzenia. Oczywiście jest ich mniej niż przed laty. Ale przychodzą, widząc swoje szczęście w życiu zakonnym, które jest życiem w relacji miłości do Pana Jezusa jako konkretnej Osoby. Pan daje nam powołania zarówno w Polsce, jak również na misjach w Kamerunie i Paragwaju. Większość naszych sióstr w formacji to jednak dziewczęta z terenów misyjnych.

Czy można mówić o kryzysie wiary?

Niewątpliwie, widoczny i odczuwalny spadek powołań jest odbiciem poziomu wiary w naszych rodzinach. Kryzys zawsze jest czasem trudnym i trzeba go dobrze przeżyć, aby przy- niósł jak najmniejsze straty. Myślę tu o sytuacji Kościoła w Polsce i Europie. Niestety, wielu młodych ludzi, i nie tylko młodych, bardzo się pogubiło, ule- gając współczesnym prądom sekularyzacji i relatywizmu. Jestem jednak przekonana, że przed nami jest wiosna Kościoła, o której mówił św. Jan Paweł II. Na szczęście zresztą kryzys wiary nie dotyka całego Kościoła. Jeden z Ojców Synodu poświęconego młodzieży mówił, że nie możemy patrzeć na Kościół oczami Europy Zachodniej. W krajach Azji nie ma problemu z odchodzeniem młodych ludzi od Kościoła, a wręcz przeciwnie, młodzież garnie się do niego.

W Kościele pojawiają się różne nowe formy zaangażowania świeckich, którzy podpatrują zakony i podejmują wspólne życie, opierające się na jakiejś regule. Co Siostra myśli o takiej formie życia, którą podejmują młodzi ludzie?

Patrząc na powstawanie takich wspólnot, widzę Pana Boga, który jest bardzo kreatywny i powołuje w Kościele takie formy życia, które są odpowiedzią na aktualne potrzeby ludzi. Powstawanie nowych wspólnot w takich krajach, gdzie Kościół przeżywa kryzys wiary, jak np. Francja, jest dla mnie dowodem tego, jak wielki głód Boga i wartości panuje obecnie w sercu człowieka, szczególnie człowieka młodego. Widzimy też, że ludzie szukają wspólnot, choć nowych w formie, to opartych na sprawdzonej regule, nierzadko bardzo wymagającej. Autentyzm bycia razem, wspólnotowa modlitwa, trwanie na adoracji Najświętszego Sakramentu czy właściwa im posługa apostolska, to siła pociągają- ca młodych, widzących w tym wartości, którymi chcą żyć.

Ks. Bronisław Markiewicz jest założycielem także męskiej gałęzi Zgromadzenia. Jak wygląda współpraca sióstr z michalitami?

To prawda, nasze Zgromadzenia, księży michalitów i sióstr michalitek, wyrosły z jednego korzenia. Mamy wspólnego Ojca Założyciela i wspólny charyzmat. To piękne, gdy jedna idea może być realizowana przez gałąź męską i żeńską. Cieszymy się, że mamy współbraci kapłanów i braci zakonnych. Tam, gdzie jest to możliwe, współpracujemy, reali- zując wspólnie nasz charyzmat. W kolebce naszych Zgromadzeń, w Miejscu Piastowym, współpracujemy zarówno w parafii, jak i w Sanktuarium św. Michała Archanioła. Rozwija się także współpraca na warszawskim Bemowie czy w Wasiliszkach na Białorusi. Szczególnym miejscem współpracy jest również Sanktuarium św. Michała Archanioła na Gargano oraz posługa w biurze peregrynacji figury naszego Patrona.

Ważnymi polami wspólnego po- sługiwania są też: apostolat trzeźwości w Miejscu Piastowym, posługa katechetyczna sióstr w Michalickim Zespole Szkół Ponadgimnazjalnych oraz prowadzenie młodzieżowej grupy formacyjnej przy internacie tejże szkoły. Ponadto w czasie wakacji siostry posługują w turnusach oazowych dzieci i młodzieży. Wspólnie organizujemy coroczną dziękczynną pielgrzymkę z Pruchnika – miejsca urodzenia naszego Założyciela – do Przemyśla – miejsca jego święceń kapłańskich. Szczególnym miejscem współpracy jest także Paragwaj, gdzie nasze siostry doświadczają wiele pomocy i życzliwości od naszych współbraci. Jest to tym cenniejsze, że siostry wchodzą w zupełnie nową dla nich rzeczywistość tamtego kraju.

Korzystamy także z posługi sakra- mentalnej naszych współbraci, jak również głoszenia słowa, za co wyrażamy im naszą wdzięczność.

Czy możemy jakoś wesprzeć Wasze Zgromadzenie w ten ważny czas Kapituły?

To pytanie ośmiela mnie do poproszenia Czytelników dwumiesięcznika „Któż jak Bóg” o modlitwę w intencjach przy- gotowań oraz obrad zbliżającej się XVIII Kapituły. Wierzę mocno, że wszystko, co dobre i piękne w nas samych, w Kościele, w świecie, może zrodzić się tylko wtedy, gdy u początku jest pokorne wołanie do Pana. Ośmielam się także prosić o post i ofiaro- wanie cierpień w intencji naszej Kapituły.

Jak jeszcze nasi Czytelnicy mogą pomóc Siostrom w realizacji michalickiego charyzmatu?

Dwa lata po zatwierdzeniu naszego Zgromadzenia ks. Jan Roth SJ, prawnik i kanonista, pisał do naszej Matki Anny Kaworek: „Idąc w ślady swego Patrona i Wodza, niech Towarzystwo wasze, jako armia niezwyciężona, podbija Chrystusowi nieśmiertelne dusze, prowadząc je do prawdziwego pokoju i szczęścia”. Wszyscy, którzy w różnej formie oddają cześć św. Michałowi Archaniołowi, chroniąc się pod skrzydłami Jego opieki i żyjąc anielską duchowością, dołączają do tej armii, dołączają do naszego posłannictwa. Chodzi o to, by walczyć o zbawienie ludzi. Dlatego zapraszam do modlitwy uwielbienia, do modlitwy za dzieci i młodzież, by wspólnie pomagać im odkrywać piękno życia z Bogiem. By każ- de serce mogło razem z naszym Patronem wyznawać: Któż jak Bóg.

z s. Julią Szteligą CSSMA przewodniczącą komisji przygotowującej XVIII Kapitułę Generalną Zgromadzenia Sióstr św. Michała Archanioła rozmawiała Dorota Szumotalska.

https://kjb24.pl/