Modlitwa wstępna:

Panie Jezu, gdy patrzymy dziś na Ciebie ukrytego w Eucharystii, nasze myśli przenoszą się na Golgotę, gdzie dokonało się nasze zbawienie. Wpatrujemy się w Twoje rany, przebite serce i przez Twą bolesną mękę, śmierć i Zmartwychwstanie prosimy, aby bł. Bronisław Markiewicz, któ­ry odważnie wziął na ramiona swój krzyż i wytrwale niósł go przez całe swe życie służąc najbardziej potrzebującym, został ogłoszony świętym. Spraw Panie, abyśmy jak nasz Czcigodny Ojciec Założyciel, poznali Twą nieskończoną miłość i pełniąc najwierniej Twoją wolę ponosili dla Ciebie, dla dzieła Odkupienia wszelkiego rodzaju krzyże i cierpienia.

Rozważnie:

W Zapiskach dotyczących życia wewnętrznego bł. Bronisław Markiewicz wielokrotnie odwołuje się do Jezusa Ukrzyżowanego. Nie powinno nas to dziwić, jeśli popatrzymy na ten aspekt przez pryzmat świętości. Jezus przez mękę, krzyż i śmierć wszedł do chwały Zmartwychwstania. Taką drogę wybrał również bł. Bronisław – przez krzyż do świętości, tak jak napisał św. Paweł w Liście do Rzymian: Jeżeli wspólnie z Nim (z Jezusem) cierpimy, to wspólnie będziemy przebywać w chwale. Dlatego liczne w swym życiu krzyże, Ojciec Założyciel, uważał za szczególny przejaw Bo­żej miłości. Nigdy nie narzekał na ich ciężar, a siłę do ich niesienia czer­pał od Chrystusa Ukrzyżowanego. Często zagłębiał się w rozmyślaniu nad Męką Pańską, uważając, że nie ma „wznioślejszego, pożyteczniejsze­go i ważniejszego przedmiotu rozmyślań człowieka”. Patrząc na krzyż ubolewał nad ogromem swych grzechów, a jednocześnie kontemplował nieskończoną miłość Boga, dziękował Mu za każde cierpienie, którego doświadczał i uwielbiał Jego nieskończone miłosierdzie. Jezus na krzyżu był jego Wzorem, Wodzem i Nauczycielem. Był mu tak bliski i drogi, że wołał w modlitwie: „Jezu mój Ukrzyżowany, bądź mi ciągle, wiecznie w myśli, w sercu, w oczach, uszach i w mowie, bo Tyś wszystko moje – Początek i Koniec – Bóg, Ojciec, Matka, Brat, Przyjaciel, Dobrodziej. […] Puść mnie, Jezu, na krzyż z Tobą. Niech pokocham go. Krzyż rozkoszą moją”. Wiedział także, że trudności i doświadczenia nie będą obce jego ducho­wym synom i córkom.

Rozważania pochodzą z Agendy Liturgicznej Zgromadzenia św. Michała Archanioła

Modlitwa wstępna:

Boże, Ojcze Wszechmogący, stajemy dziś przed Tobą, aby prosić Cię w imię Jezusa Chrystusa, Najwyższego Kapłana, Dobrego Pasterza, o dar kanonizacji bł. ks. Bronisława Markiewicza, założyciela Zgromadzeń św. Michała Archanioła. To On wskazywał swym duchowym synom i córkom drogę kapłańskiej i zakonnej służby najbiedniejszym dzieciom i młodzieży. Całe życie wytrwale podążał drogą prawdy niestrudzenie głosząc Chrystusa, udzielając sakramentów. Był dobrym pasterzem dla swej owczarni. Niech więc jego przykład pociągnie wielu młodych ludzi do służby Bogu i drugiemu człowiekowi.

Rozważnie:

Ciągle słyszymy, że każdy z nas powołany jest do świętości. To powszech­ne powołanie wynika z naszej przynależności do Chrystusa, który pra­gnie abyśmy byli święci, jak święty jest nasz Ojciec w niebie. Realizacja tego powołania do świętości dokonuje się przez nasze osobiste powoła­nie w rodzinie, w kapłaństwie, zakonie czy samotności. To droga, którą wybiera każdy z nas, aby jak najlepiej zrealizować swe życie. Ks. Markiewicz również przeszedł tę drogę. Początkowo wstąpił do seminarium w Przemyślu i został księdzem diecezjalnym. „Iść w lud” – to jego pierw­sze zawołanie po ukończeniu seminarium duchownego. I rzeczywiście przez kilkadziesiąt lat posługi kapłańskiej był z tym ludem stale i wciąż mu służył. Jak wielką łaską i wyróżnieniem było dla niego kapłaństwo czytamy w Zapiskach: „Wybrałeś mnie Panie, z tysiąca, a ja wielce grzesz­ny. Mam Cię codziennie piastować, pozywać i drugich karmić Ciałem Twoim. [… ] Jam narzędzie liche wielce, kruche, zardzewiałe, ciężkie, nie­zgrabne. Co to jest, iż -Jezu – na mnie wejrzałeś?”. Błogosławiony dał się poznać jako gorliwy duszpasterz, dobry wykładowca, ceniony spowied­nik. Ale wewnętrzny głos wskazywał mu inną drogę. „Uznam za łaskę wielką, jeśli powołasz mnie kiedy do zakonu” – czytamy w innym miej­scu. Dlatego modlił się i szukał odpowiedniego dla siebie zgromadzenia. W końcu podjął decyzję o wstąpieniu do teatynów i z takim zamiarem wyjechał do Włoch. Opatrzność Boża zaprowadziła go jednak do Tury­nu, gdzie po spotkaniu ze św. Janem Bosko, wstąpił do salezjanów. Jako salezjanin przybył do Polski i rozpoczął pracę w Miejscu Piastowym. Bóg jednak ciągle stawiał przed nim nowe wyzwania. Ks. Markiewicz pa­trząc na polską rzeczywistość doszedł do wniosku, iż musi założyć nowe zgromadzenie. Początki tego przedsięwzięcia nie były łatwe, ale. Ojciec Założyciel wierzył mocno, że jest to dzieło Boże. Ciągle poszukiwał no­wych współpracowników, którzy w duchu powściągliwości i pracy chcie­li poświęcić swoje życie na służbę Bogu oraz dzieciom i młodzieży.

Rozważania pochodzą z Agendy Liturgicznej Zgromadzenia św. Michała Archanioła

Modlitwa wstępna:

Panie Jezu, cichy i pokorny sercem. Ty uniżyłeś samego siebie przyjąwszy postać sługi. Ty z miłością pochylałeś się nad najbardziej potrzebującymi. W Twoje ślady wszedł ks. Bronisław Markiewicz. Całe swoje życie poświęcił wychowaniu dzieci i młodzieży. Jako pokorny sługa stał się wszystkim dla wszystkich. Dziś prosimy o dar Jego kanonizacji. Niech moc Chrystusowa – pokora, która tak bardzo wpisała się w życie Sługi Bożego, stanie się także naszą siłą w służbie drugiemu człowiekowi.

Rozważanie:

„Pokora po wsze czy była, jest i będzie jedyną drogą do prawdziwej wielkości, jedyną bezpieczna podstawą wszelkiej chrześcijańskiej cnoty, niezawodną miarą wartości człowieka, pierwszym zadatkiem najwyższych Boskich łask i darów, głównym i nieodzownym warunkiem skutecznego udziału w wielkiej sprawie odkupienia rodzaju ludzkiego” – pisał ks. Bronisław Markiewicz w Ćwiczeniach duchownych. Już z tego jednego zdania możemy wnioskować jak bardzo wysoko bł. Bronisław cenił sobie tę cnotę. Dlatego też jak refren powracają w Zapiskach słowa Chrystusa: Uczcie się ode mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem. Jednak uczyć się od Jezusa uniżenia i służby nie było wcale zadaniem łatwym. Bł. Bronisław widział przepaść, jaka dzieliła go od Stwórcy: „Jam nic – Bóg wszystko! O Panie Jezu, obym poznał siebie, obym poznał Ciebie. Znienawidzę siebie i pokocham Ciebie”. Wiedział, że jego moc jest w Chrystusie, w Jego postawie uniżenia aż do śmierci krzyżowej. Dlatego sam nie zważając na trudności służył Jezusowi najlepiej jak potrafił. „Służyć Królowi Najwyższemu będę wedle Serca Jego; ciągle się poniżając, w cichości odprawiając wszystkie sprawy – mężnie, bo to dla Pana najpotężniejszego”. Tak bardzo ćwiczył się w pokorze, że wręcz cieszył się z wszelkich upokorzeń uznając, że są one najkorzystniejsze dla naszego zbawienia. „Niech zginie „ja” – a żyje we mnie tylko Chrystus” – prosił w modlitwie. Pragnął być jak Maryja, pokornym sługą, wypełniając doskonale swoim życiem wolę Boga. Pochylał się z miłością nad najbardziej biednymi i opuszczonymi. Nigdy nie myślał o sobie, ale zawsze był gotów do służby. Twierdził, że gdzie brakuje pokory, tam wygasa miłość bliźniego. A przecież „Bóg nas powołał, aby służyć bliźnim, szczególnie ubogim, a nie aby nam służono”.

Rozważania pochodzą z Agendy Liturgicznej Zgromadzenia św. Michała Archanioła

Modlitwa wstępna:

Do Was święci polskiego narodu zwracamy się dziś z prośbą, abyście wy-błagali kanonizację bł. ks. Bronisława Markiewicza, aby – podobnie jak wy – wspomagał naszą ojczyznę i przemawiał w jej obronie do całego świata. Niech jego głos, nawołujący do naprawienia wszystkiego w Chry­stusie i do toczenia bezkrwawego boju z naszymi wadami narodowymi – pychą, kłamstwem, dzieciobójstwem, rozwiązłością moralną, pijań­stwem i narkomanią, dotrze do każdego człowieka, któremu na sercu leży dobro naszego kraju.

Rozważnie:

Założyciel Zgromadzenia św. Michała Archanioła bł. ks. Bronisław Mar­kiewicz bardzo gorąco kochał Polskę i polski naród. Polska była dla niego wielką sprawą, „dla której żył i pracował, za którą modlił się i umartwiał, której służył swym mieniem, swym zdrowiem, swym życiem i śmiercią, bo nawet w godzinę śmierci myślał o niej, upominając swych synów du­chowych i córki, aby trwali w swym powołaniu i pracą wychowawczą służyli Polsce” – napisał ks. Michułka. Patriotyzm i miłość ojczyzny były dla Markiewicza prostą konsekwencją prawdziwie pojętej miłości Boga i realizacji swojego powołania. Tym, którzy przybywali do Miejsca, by zostać jego pomocnikami, a czasem i kapłanami, stawiał jasno cel i zadanie nowego dzieła: „My tu pracujemy, żeby Polsce przybywało świętych”. Tak miłość do ojczyzny w pierwszym rzędzie przejawiała się jako nadzwyczajna troska o właściwy kierunek wychowania i kształcenia młodzieży. Bł. Bronisław nawoływał bezustannie do kształcenia dzieci w duchu Chrystusowym. gdyż tylko w Chrystusie widział zbawienie świata i swego narodu. Miłość Polski okazywał także ks. Markiewicz przez sprawiedliwe odnoszenie się do wszystkich warstw narodu. Wszystkich uważał za braci i wszystkich chciał zbliżyć do Boga. Pragnął, by jego rodacy byli chrześcijanami nie tylko z imienia, ale przede wszystkim z uczynków, aby inne narody mówiły: „Patrzcie, jak ci Polacy wyładnieli, jak wśród nich miłość, trzeźwość, czystość obyczajów, jak się nawzajem wspierają, jak dbają o ubogich”.

Nie sposób nie wspomnieć także o tym, że Ojciec Założyciel był zachwycony pięknem polskiej ziemi, jej wioskami i miastami, zamkami i grodami, wspaniałą polską przyrodą.

Miłość do Polski wpajał także swoim wychowankom. Uczy ich historii, zachęcał do czytania polskiej literatury. Ukazywał również posłannictwo Polski jako przedmurza chrześcijaństwa. To właśnie Polska, jak przepowiedział bł. Bronisław Markiewicz, dała światu wielkiego papieża.

 Rozważania pochodzą z Agendy Liturgicznej Zgromadzenia św. Michała Archanioła

Modlitwa wstępna:

Boże, Ojcze Wszechmogący, stajemy dziś przed Tobą, aby prosić Cię w imię Jezusa Chrystusa o kanonizację bł. Bronisława Markiewicza. Sam Błogosławiony wielokrotnie zginał przed Tobą kolana i nigdy nie do­znał zawodu. Ufamy więc, że i nasza modlitwa zostanie wysłuchana. Niech przepełnione modlitwą życie ks. Markiewicza, będzie dla nas za­chętą do ciągłego stawania przed Bogiem i ufności w jego nieskończoną łaskawość i miłosierdzie.

Rozważnie:

Niewątpliwie w życiu ks. Markiewicza i w jego postępowaniu na dro­gach świętości, ważną rolę odgrywała modlitwa. Cenił ją sobie wysoko i stawiał ponad wszystkie inne czynności. Był głęboko przekonany o jej mocy, wierzył w jej potęgę i uciekał się do niej we wszystkich potrzebach i trudnościach. W zapiskach rekolekcyjnych zanotował: „Modlitwa bo­wiem jest wszechmocna. Nic tak człowieka nie uszlachetnia jak ona”. Mimo wielu zajęć w parafii i zakładzie zawsze znajdował czas na roz­mowę z Bogiem. „Modlić się dla kapłana jest rzeczą pierwszą, a potem dopiero usługiwanie słowa Bożego” – czytamy w innym miejscu w zapi­skach. Błogosławiony ks. Bronisław Markiewicz wiedział, że zaniedbanie modlitwy jest podstawową przyczyną upadków człowieka. Dlatego tak wiele uwagi przywiązywał do codziennych ćwiczeń duchowych, szcze­gólnie medytacji, adoracji Najświętszego Sakramentu, starannie odma­wianego brewiarza, pobożnie sprawowanej Eucharystii, dni skupienia i rekolekcji. Według ks. Bronisława „człowiek apostolski – to człowiek modlitwy”, człowiek zawsze zjednoczony z Bogiem. O modlitwie mówił często do swoich wychowanków, wpajając im tę prawdę, że jest ona konieczna do zbawienia, ale także niezbędna do prze­prowadzenia każdej dobrej sprawy.

Zachęcał do niej swych podopiecznych prywatnie i publicznie, w rozmo­wach i listach. Modlitwą proponował rozpoczynać każde zajęcia, naukę i pracę. Sam modlił się w różnych intencjach – Kościoła, zakładu, para­fii, Zgromadzenia, które organizował i ojczyzny. Czcigodny Założyciel Zgromadzenia św. Michała Archanioła modlił się tak gorąco i żarliwie, że „każde jego słowo, zdawało się przebijać sklepienie kościoła i nie­bios” – zanotował ks. Michułka. Często też sam polecał się modlitwom innych. Znane jest nam także powiedzenie Ojca Założyciela: „Więcej się nauczę przez godzinę modlitwy niż przez cały dzień czytania. Cóż bowiem może być bardziej pouczające jak rozmowa z Mądrością Przed­wieczną?”. Słowa te dobitnie świadczą o tym, jak bardzo ks. Markiewicz cenił sobie modlitwę, a życie duchowe, jakie prowadził, pozwala stwier­dzić, jak mocno doświadczał Bożej obecności. Słusznie zatem możemy nazwać Bronisława Markiewicza Mężem modlitwy.

 Rozważania pochodzą z Agendy Liturgicznej Zgromadzenia św. Michała Archanioła