W swoim liście Novo millenio ineunte św. Jan Paweł II pisze: Istnieje pewna pokusa, która od zawsze zagraża życiu duchowemu każdego człowieka (…): jest nią przekonanie, że rezultaty zależą od naszej zdolności działania i planowania. To prawda, że Pan Bóg oczekuje od nas konkretnej współpracy z Jego łaską, a zatem wzywa nas, byśmy w służbie Jego królestwu wykorzystywali wszystkie zasoby naszej inteligencji i zdolności działania. Biada jednak, gdybyśmy zapomnieli, że bez Chrystusa nic nie możemy uczynić (por. J 15,5; Nmi 38).

Jezus nie powiedział nam: niewiele możecie zrobić, ale nic nie jesteście w stanie zrobić. Ważne jest, byśmy byli przekonani o tej prawdzie, że działanie Boże jest pierwsze i najważniejsze. Jest takie opowiadanie ojców pustyni: Abba Jan, kiedy był młody, pytał pewnego starca: „Z jakąż to wy łatwością umieliście spełniać dzieła Boże, a my tego nawet mimo trudu nie umiemy?” Starzec mu odpowiedział: „Myśmy zdołali, ponieważ sprawy Boże były dla nas najważniejsze, a potrzeby ciała najmniejsze; wy zaś potrzeby ciała stawiacie na pierwszym miejscu, a dzieło Boże na końcu. Dlatego wam jest tak trudno i dlatego Zbawiciel powiedział uczniom: małej wiary, szukajcie najpierw Królestwa Bożego, a wszystko będzie wam dodane" (Apoftegmaty, I; 141,401).

Kto z nas nie czuł się bezsilny wobec różnego rodzaju trudności, które pojawiają się w naszym życiu? Często wysilamy się i nie osiągamy celu. Staramy się, próbujemy, a tutaj czasem wychodzi, czasem nie, a my jesteśmy coraz bardziej zmęczeni i zniechęceni. Szukajcie wpierw Królestwa Bożego – mówi Jezus.

Chodzi o to, by świadomie powierzać się opiece Ojca Niebieskiego i starać się pełnić jedynie Jego dzieło. A dzieło Boże to modlitwa, wzajemna miłość, przebaczenie, to całe nasze życie, które powinno obejmować i przenikać wszystkie nasze działania.

Często liczymy tylko na siebie. Tymczasem trzeba ciągle na nowo uświadamiać sobie, że nasze życie ma konkretny plan zamierzony przez Boga, że to On będzie się troszczył o wszystko, co konieczne i pożyteczne dla życia  najpierw wiecznego, a potem  ale nie mniej  dla doczesnego. Chrześcijanin po prostu nie liczy tylko na siebie. Wie, że pierwszy ma być w jego życiu Bóg, że On będzie w nim i przez niego działał.

Co zrobić, by Bóg działał we mnie? W jaki sposób doprowadzić do tego, by łaska Boża swobodnie przenikała moje życie? Tym, ku czemu powinniśmy zmierzać, nie jest głównie narzucanie sobie mnóstwa rzeczy do wykonania – choćby wydawały się najlepsze  z pomocą własnego rozumu, według naszych planów, w oparciu o nasze zdolności. Przeciwnie, musimy próbować odkryć, jakie są dyspozycje naszej duszy, najgłębsze podstawy serca, warunki duchowe, które pozawalają Bogu działać w nas. Tylko wtedy zdołamy przynosić owoc i to taki, który będzie trwał (por. J 15,16).

Na pytanie, co powinniśmy robić, by Bóg swobodnie przenikał nasze życie i zawsze był pierwszy nie ma ogólnej recepty. Tak naprawdę, to wszystkie możliwości, które oferuje nam Kościół, mają temu służyć.

Po pierwsze: dziękujmy za to, co otrzymaliśmy i otrzymujemy.

Modlitwa dziękczynna powoduje, że skarby, które masz, mogą być używane i nie lądują w sejfie. Chrześcijanin powie: nic nie jest moje, ani moja wiedza, moja praca czy moje życie; wszystko jest dla Królestwa Bożego, dla Jezusa, dla moich braci i sióstr. Ja jestem po prostu administratorem, bo nic nie przyniosłem na ten świat i nic ze sobą nie zabiorę. Wszystko mam od Boga. Chodzi więc o chętne dzielenie się sobą, swoimi darami czy osobistymi charyzmatami. Dlatego bardzo ważna w doświadczeniu w naszym życiu pierwszeństwa łaski jest wdzięczność.

Po drugie: trzeba nam dbać i zabiegać, o pokój wewnętrzny, pokój naszego serca. By ułatwić zrozumienie tej sprawy, można posłużyć się porównaniem. Wyobraźmy sobie jezioro, nad którym świeci słońce. Jeżeli powierzchnia tego jeziora jest spokojna, słońce będzie się w nim odbijać niemal doskonale. Jeżeli powierzchnia wody wzburzy się, słońce nie będzie się w niej mogło odbić. Podobnie jest z tym, co dotyczy naszej duszy wobec Boga: im bardziej nasza dusza będzie cicha i spokojna, tym doskonalej odbija się w niej Bóg, tym mocniej działa. Gdy jednak dusza nasza jest wzburzona i zmącona  choćby przez grzech  łaska Boża działa w niej o wiele trudniej.

Oczywiście nie jest to zachęta do bezczynności. Jest to zaproszeniem do działania, tyle, że pod wpływem Ducha Bożego, który jest łagodny i cichy, a nie w tym duchu niepokoju, który może stać się naszym udziałem. Kolejna sprawa, która pomoże zachować nam pokój serca, a przez to dać Bogu pierwszeństwo w naszym życiu, to walka duchowa. Życie chrześcijańskie to bezlitosna wojna. Św. Paweł w Liście do Efezjan zachęca nas, byśmy oblekli pełną zbroję Bożą do walki nie przeciw krwi i ciału (czyli nie przeciw człowiekowi), ale przeciw pierwiastkom zła, oraz wylicza wszystkie elementy zbroi, jaką powinniśmy przybrać (por. Ef 6,1 Inn).

Chrześcijanin wie, że jego życie, przede wszystkim życie duchowe w żadnym wypadku nie może polegać na banalnym trwaniu, ale musi stać się terenem stałej, a czasami bolesnej walki przeciw złu, pokusom, grzechowi. Zmagania te są nieuniknione, ale trzeba je traktować jako rzeczywistość pozytywną, bo bez walki nie ma zwycięstwa.

Św. Jan Paweł II zawsze jednoznacznie mówił o pierwszeństwie Chrystusa w naszym życiu. Ewangeliczne wydarzenie cudownego połowu ryb pokazuje, że bez pomocy Jezusa nic nie jesteśmy w stanie zrobić. Apostołowie całą noc się trudzili na morzu i nic nie złowili. Na słowo Chrystusa zarzucili sieci w tym samym miejscu i wyciągnęli tyle ryb, że nie mogli sami sobie z nimi poradzić. Problem nie polegał na tym, że robili coś źle, w niewłaściwym miejscu i czasie. Chodziło o to, że działali bez Chrystusa, bez Jego błogosławieństwa. Oto tajemnica naszego życia: nie liczyć tylko na własne siły, ale zdać się na Boga. Jemu pozwolić działać.

ks. Dariusz Kielar