Jeszcze na etapie mojej formacji seminaryjnej w jednym z kazań słyszałem, że seminarium to serce Zgromadzenia. Nikomu z nas nie trzeba z pewnością zbytnio tłumaczyć, jak dla każdego organizmu ważne jest serce i jak wiele od jego zdrowej kondycji zależy. Zdrowo bijące serce, sprawnie pompujące krew zaopatrującą w życiodajne składniki każdy z organów, jest nieocenionym skarbem. Każde zdrowe serce składa się z komór, przedsionków, zastawek i każdy element tego organu jest istotny i ważny. Trzeba nam tutaj powiedzieć, iż podobnie jest w życiu i działalności każdej ze wspólnot w Kościele.

Duchowe serce wspólnoty zakonnej – seminarium – też składa się z wielu współgrających, zależnych od siebie i wpływających na siebie elementów. Centrum tego zgromadzeniowego serca i jednocześnie jego najważniejszą przestrzenią jest seminaryjna kaplica. Obecny w tabernakulum Jezus, uobecniana każdego dnia na ołtarzu Najświętsza Ofiara, zanoszone do Boga z serca płynące słowa modlitw i odczuwalna opieka Maryi oraz świętych Aniołów ze św. Michałem Archaniołem na czele – to wszystko stanowi niewątpliwie służący duchowemu rozwojowi klimat wiary.