Tymczasem dziś jest rocznica, ale jego śmierci i dzień, w którym Kościół go oficjalnie wspomina. A w ogóle to za młodu było z niego niezłe ziółko.  Zamiast siedzieć w szkole, wolał bawić się z siostrami w domu. Często im dokuczał.  Kiedyś rozpruł i spalił w piecu ich szmaciane lalki.  Gniew ojca łagodziły jednak siostry, które zawsze wstawiały się za bratem. W szkole też zdarzało mu się ciągnąć koleżanki za włosy albo wylać atrament, gdy zapowiadała się klasówka. Gdy Polska była pod zaborami i edukacja odbywała się w języku rosyjskim, Stefek się zbulwersował, delikatnie ujmując, bo nie zgadzał się z metodą wychowawczą nauczyciela. W nagrodę został z tej szkoły wyrzucony.  Jeszcze przed wybuchem Powstania Warszawskiego m.in. asystował przy operacjach przeprowadzanych w szpitalu polowym.

Przy pierwszej z nich zemdlał i później miał wyrzuty, że zamiast pomagać, sprawił tylko dodatkowy kłopot. Pomagał jak mógł. Wynosił kosze z odciętymi kończynami, a z miejsc, gdzie w okolicy toczyły się walki, znosił rannych do szpitala. Cierpiącą łączniczkę, postrzeloną w nogę, niósł na plecach 4 km.  Po wojnie udzielił jej ślubu, a później chrzcił jej dzieci.

Błogosławiony kardynał Wyszyński, wielki patriota, zakochany w Maryi, mądry, z ogromną wiedzą i klasą, dyplomata, człowiek poczciwy, uśmiechnięty i niezłomny - idealny patron na te trudne czasy.  Dlatego zachęcam, aby czerpać garściami z jego dorobku, złotych myśli, kazań, świadectwa życia. Zresztą, z miłości do nas - rodaków prosił w uniżeniu Matkę Bożą: "Twój niewolnik składa wszystko w Twoje Królewskie Dłonie, szczęśliwy, że może ogołocić się dla Ciebie - O jedno proszę, byś wziąwszy wszystko moje, chciała bronić Kościoła Chrystusowego (…). Jeśli jest Ci to potrzebne, zabij mnie, aby mógł żyć w Polsce Kościół Syna Twego".

Prośmy, zwłaszcza w dzień wspomnienia bł. kard. Wyszyńskiego, o jego wstawiennictwo, wzbudzając jakąś intencję. Módlmy się słowami: